همه‌ی آن‌هایی که مثِ من ننربازی در می‌آورند تو مبارزه و تا سری می‌شکند سه روز غصه‌نشین می‌شوند بیایند جنگیدن را از این بهمن یاد بگیرند که چندین روز است کس و کارِش گرفتارِ بندِ بی‌خبری شده‌اند این طرفِ دنیا، هنوز روحیه‌ی مبارزه‌ش سفت تو مشت است و پا پس نکشیده از امید. هنوز همان است که بود و هیچ خودش را نباخته.

برای جنگ باید قوی باشد آدم. تو چشم‌هایِ بزرگ‌ترین موج‌ها نگاه کند بگوید «بیا جلو اگه مردی». درد و زخمش به کنار. جنگ ترس دارد، غصه دارد، بی‌خوابی و حرص و آشفتگی دارد. همه‌ی این‌ها را اگر جنگ‌جو بگذارد جا توی ذهنش خوش کنند، ذلیلش می‌کنند. کابوس‌هایش به توان می‌رسد و شکست می‌خورد. این از جنگیدنِ تن‌به‌تن با دشمنِ جلویِ رو واستاده خیلی سخت‌تر است. این زورِ بیش‌تر می‌خواهد و هنوز خیلی از این راه مانده. یا همین اندازه زورمند شویم یا زورش را اگر نداریم خودمان را از این جنگ بکشیم کنار و اعصابِ بی‌خود از خودمان خورد نکنیم.