امروز، هم زد و هم برد. وحشی و سردرگم و عصبی بود. حق دارد. انگار کن دندانت خیلی وقت درد می‌آمده. عذابت می‌داده. شب خواب می گرفته ازت روزگارت را سیاه می‌کرده. زور می‌زنی دوا دکتر و مسکن و مخدر بلکه ساکت شود. بلکه دوباره زندگی‌ات همان راهِ به خیالِ خودت مطمئنِ پیش را ادامه دهد. ساکت می‌شود. دردش کم می‌شود.دوست داری فکر کنی تمام شده. ولی ترسش همیشه هست. ترسش هست که نکند روزی دوباره برگردد. کابوسِ شبش هست. عذابِ تویِ خواب. خیالش ولت نمی‌کند. هرچه خودت را این ور آن ور پرت کنی که تمام شده دیگر درد نمی‌گیرد دیگر هیچ‌وقت عذابم نمی‌دهد، باز آن جا تهِ ذهنت این لکه‌هه هست. بهت چسبیده. تا یک روز می‌رسد نیمه‌شب از کابوسِ درد بیدار می‌شوی. فکر می‌کنی این هم باز از همان خیال‌هاست. ولی نیست. بیدار شده‌ای و باز هم دردت می‌آید. بدتر هم شده. چرک تمامِ صورتت را دارد از کار می‌اندازد. حرص می‌خوری. وحشت برت می‌دارد. وحشتِ این که هیچ‌وقت دیگر خلاصِ درد نشوی. تا آخر باهات بیاید. دیوانه می‌شوی.

آن مرد امروز عصبی بود. دندان دردش برگشته. چرک تمامِ این تنه‌ی فاسد را برداشته دیر شده دیگر. در کابوس بیدار بمان. چه کنیم اگر سهمی از این کابوس هم به ما می‌رسد. یک روز از پا می‌اندازدت و آن روز ما می‌مانیم و رویای‌مان.